Deskribapen magikoa

Nire deskribapenmagikoa egingo dizuet.
Ni borragoma bat naiz, ni erabiltzen nautenek ez dakite zenbat min egiten duen borrokatzea.
Nik sentitzen dut zelan noan txikitzen astiro - astiro eta hau guztia harkatzen pitada batzuk borratzeko baina ez!!! Hori burla bat da, gure arerioen esklaboak gara hil arte, eskerrak gure jainkoek babesten gaituztela.
Jainkoak zorrozkiloak dira Superman baino hobeagoak. Baina ez dakit zergatik borratzen gaituztenean, esku batek bezalako zerbaitek hartzen gaituen. Hau ez da arkatzen eskua mounstro edo horrelako zerbait dela uste dut baina arkatzek zuloak egiten digute hori tortura bat da.
Presidenteak eta guzti esaten du hau tortura dela, baina ez du esertarako balio azken finean gatibuak gara haientzat.

Lander Agirre

Gatibu

Gatibu musika talde bizkaitarra da, Gatibuko abeslaria lehendabizi Exkixuko abeslaria izan zen baina 2000.eko udan Exkixuko taldea utzi zuen.
Talde hau sortu zuten bere taldekideek eta berak;
Haimar, Mikel eta Gaizka ziren.
Talde honek hiru album ditu zoramena(2002), Disko infernu(2005), Laino Guztien Gainetik eta sasi guztien azpitik(2008).
Heurek esaten dutenez heuren abeztirik onenetarikoa "Lorak eskaitzen" izeneko abestia da, ikusleen bihotzetan zartzea lortu suelako, azken finean bere lagun bati dedikatuta dago!
Gatibukoek atentzioa handia erakartzen dute heuren abeztien letragatik, hitzagatik adibidez "azken finean euskaldunak bizirik gaude!!!!
Nire ustez meritu handia dute euskaraz abezteagatik eta batez ere bizkaieraz egiteagatik!

Lander Agirre

NAIKARIREN BIDAIA

Bazen behin Naikari izeneko neska bat. Bere gurasoekin eta bere nebarekin bizi zena. Naikari oso ametsgilea zen eta gehien gustatzen zitzaiona hondartza, eguzkia eta natura izaten zen.
Laster bere 11. urtebetetzea ospatu behar zuen eta bere gurasoak, Leire eta Gorka, eta bere neba Ander, opari berezi bat emango zioten, bidai zoragarri bat. Berak nahi zuen bidaia. Asko pentsatu ondoren Karibera joatea erabaki zuen. Oso pozik zegoen, zeren eta bere zoragarri ametsa bete egingo zuen. Prestakuntzak hasi ziren, boletoak erosi zituen, behar zituen gauzak batu eta maletak prestatu, bat - batean bidaia egiteko eguna heldu zen.
Hurrengo egunean oso goiz esnatu behar izango zuten eta Anderrek iratzargailua jarri zuen, goizeko 6etan esnatzeko. Hurrengo eguna zen eta Naikari eguzkiaren izpiekin esnatu zen, ezinezkoa zen, 8rak ziren, eta egazkina 9etan aireratuko zen. Neska oso urduri jarri zen, astirik ez zeukaten, maletak hartu eta arineketan aeroportura abiatu ziren. Aireportura ailegatu zirenean mostradorearen aurrean, orduantxe konturatu ziren, boletoak sukaldeko mahai gainean geratu zirela.
Gorka tximista bezala taxi bera hartu zuen eta etxera boletoen bila joan behar izan zuen. Boletoak eskuan baina hegazkina airean, hegaldia galdu zuten. Naikari triste jarri zen eta gurasoak kontsolatu ezin. Bitartean, Ander erruduna sentitzen zenez, arasoa konpondu nahi zuen, galdetzen hasi zen, noiz irtengo zen hurrengo hegazkina baina hori izan zen egun hartako hegaldi bakarra… hurrengo egunean, ordu berean goizeko 9etan izango zen bere hurrengo aukera. Familia hegazkina galtzeko beldur zegoenez, aeroportuan eman zuen gau osoa. Azkenean bidaia hartu zuten, bidaia apur bat mugikorra izan zen. Ekaitz harrigarria sortu zen eta bere jesarlekutik ezin ziren mugitu, jatorduetan ezin zuten janaririk banatu. 10 ordu egoera horretan pasatu zutenean, lurreratu zirenean oso nekatuta, beldurtuta eta gose ziren. Gosea kentzeko bokadilo batzuk erosi zituzten eta taxi batean sartu ziren hotelera joateko.
Hotelera ailegatu baina sarrera ez zen iragarkietan agertzen zen modukoa, apur bat zaharra zen. Naikari ezin zuen sinistu, ametsak ez ziren horrelakoak, orain arte bakarrik arasoak eduki zituzten. Sarrerako gizona desatsegina zen, berandu zen, eta apur bat haserre zegoen, Gorka bere erreserba eskatu zuen baina ailegatu behar ziren egunean presentatu ez zirenez, bere logela beste familiari eman zioten. Eztabaidatzen hasi ziren, denbora asko pasa eta gero aukera bat zeukaten, hondartzan bertan kanpai denda batean gaua pasa eta hurrengo egunerako logela bat edukiko zuten.
Naikari eta bere familia, maletak utzi eta hondartzara abiatu ziren. Gaua zen eta ez zen ondo ikusten, ahal zuten lekuan kanpatu zuten. Erositako bokadiloak afaldu zuten eta laster lo geratu ziren baina Naikarik ezin zuen lorik egin oso triste zegoelako eta negarrez hasi zen. Momentu hartan nahiago zuen bere etxean egotea, pentsatu zuen ametsetako bidaia ez zela hain zoragarria.
Egunsentian, kanpai denda karramarros betea zegoen, beldurturik atera ziren, orduan harrituta geratu ziren, hondartza paregabea zeuden, eguzki distiratsua zeuden eta ametsetako olatuak ikusten ziren. Eguna jolasean pasatu zen eta ordu hartarako hotelean dena prest zegoen. Hemendik aurrera bi aste eman behar zuten gauza bereziak egiten, urpean igeri egiten, izurderekin jolasten, itsasontzietan paseoak ematen eta gauean paseo luzeak ematen . Azkenean Naikariren ametsa bete zen.
Idazlea: Naiara Cammarota Etxearte

KAIXO LAGUNOK

Gu Xabier Betanzos, Jone Bilbao, Dani Vedea, Jon Beobide, Laura Bastante eta Ane Basterretxea gara. Gaur 2011ko urtarilaren 20 da, osteguna, eta gaur guri tokatu zaigu prentsa.

LA FE DE RAMON

Había una vez un señor llamado Ramón. Era un poco bajo, pero eso sucedía porque ya tenía 64 años. Era muy amable y creía en Dios como nadie había creído.
Siempre le pedía cosas a Dios, pero Dios no se lo concedía porque eran caprichos. Algunas veces lo entendía pero otras veces se enfadaba mucho porque quería tener cosas que sus amigos tenían como un coche descapotable.
Un día su hermana se encontraba en peligro de muerte y Ramón fue a la iglesia. Allí rezó con todas sus fuerzas para que su hermana se recuperase. Su hermana no se encontraba mejor, al contrario se encontraba cada vez mas cerca de la muerte. Ramón empezó a rezar en el hospital y después de tanto rezar decidió de dejar de creer en Dios porque no hacia los sueños realidad.
Cuando se acercó a la habitación en la que estaba hospitalizada su hermana, salió el médico y le dieron muchas felicitaciones porque su hermana se había salvado de la muerte.
De ahí en adelante Ramón no dejo de rezar por la
salud de su hermana y no pidió ningún capricho mas por que se dio cuenta que los caprichos no valen para nada. Lo que cuenta es lo importante como la vida y la salud. Al cabo de unos años se casó con una mujer y tuvieron 5 hijos. Vivian en Argentina porque la mujer era de ahí, pero en cualquier lugar del mundo el siguió creyendo en Dios rogándole por la vida y la salud de los suyos. Para él no quería nada.
AUTOR: MARIA DE MIGUEL 3 CICLO GRUPO NARANJA

AURKEZPENA

Kaixo lagunok gu talde urdineko: Ainhize, Nuria eta Araitz gara eta talde laranjako: Nicoleta, Melania eta Andreea gara.
Gaur osteguna da eta bloga tokatu zaigu.

ADIVINANZAS

El hombre que me alimenta
Siempre mi abrigo le doy
Poco después, muy contenta ,
Con otro nuevo ya estoy

Donde nadie sube , trepo;
Lo que nadie come ,trisco;
Muy poco estoy en el valle,
Pues lo mío son los riscos


En la ciudad o en el campo
Es un amigo del hombre
¡Adivina este animal
sin que te diga su nombre!



Sandra Palacios
2 .ciclo
grupo amarillo

NIRE AMETS GAIZTOA

Udako egun bero bat zen, usain naskagarri batek zorabioa sortu zidanean, lo gura izugarri bat igarri nuen eta han bertan gelditu nintzen lotan.
Hiri handi eta beldurgarri batean aurkitu nuen nire burua; etxeorratz ilunak, eskaleak, gaizkileak, jende itzutua, kontaminazioa, … jendea gris kolorekoa zen eta hiria tristea eta itsusia.
Orduan bakardade izugarria sentitu nuen. Hau galdetzen nion nire buruari; Nola irtengo nintzen ni bakarrik hiri hartatik?
Bat-batean, izkina batean ezkutatuta zegoen gazte batek, urbiltzeko keinua egin zidan, hotzikara bat sentitu nuen, eta mutikoa gaiztoa bazen? Eta zerbait egin nahi bazidan? Baina pentsamendu haiek baztertuta, mutikoarengana hurbildu nintzen pixkanaka-pixkanaka.
Hark ahalegin handiz hau kontatu zidan; hiri hura lehen oso polita eta alaia zen, baina egun batean norbaitek maldizio bat bota zuen maldizio hori desagertzeko, pertsona arrunt bat mendiaren puntan zegoen baselizara joan behar zuen, zapata barik, eta hara eltzean otoiz egin, oso izututa nengoen, ni nintzen hautatutakoa!
Eta pentsatu nuen…
Herri honek nire laguntza behar du! Eta izango du!
Bi egun eman nituen baselizara heldu arte, oinak minduta heldu nintzen hara, otoiz egiten amaitu nuenean, geruza more bat ikusi nuen hiria inguratzen,maldizioa desagertu egin zen! Denak kolorea hartu zuen: etxeorratxak, etxe dotore bihurtu ziren, aurpegiak alaitu egin ziren…
Bat-batean, amildegi bat zabaldu zen nire aurrean, nire ustez orduak eta orduak egin nituen jausten, amildegia amaitu zenean, leku berean aurkitzen nintzen eta dena utzi nuen bezala zegoen, hori bai! Ez zegoen usain naskagarririk!

Egilea: Araitz Akasuso

El vertido de petróleo de EEUU viaja en tortuga

La mancha de petróleo que ha caído de un petrolero hundido en el golfo de México amenaza también a las costas españolas. Hoy se sabe que el 80 por ciento de las tortugas de Baleares Canarias y Andalucía han nacido en las costas de Florida y el golfo de México lo que implicaría que con las tortugas podrían llegar contaminantes del vertido de crudo en aquella zona.
La investigación financiada por la Fundación BBVA ha concluido, además, que la costa mediterránea es uno de los puntos de encuentro mas importantes del mundo para esta especie amenazada.
Strajoiu Nicoleta